گلچین

سکوت برفی

روباه ایستادونگاهش رابه کلاغ سیاه دوخت که در سپیدی برف برق میزد. 

یک کلاغ   ! 

کلاغ هم ناگهان چشمش به روباه افتاد.گویا باچشمانشان چیزی بهم میگفتند. 

 نگاهشان درهم گره خورده بود و هیچ کدام حاضر به رفتن نبودند  . 

روباه در دلش گفت : چه منظره زیبایی!سیاهی پر های تو دراین سپیدی برف چه کسی گته که تو .....

وکلاغ باخود اندیشید: ((چه چشم های قهوه ای گیرایی! چه کسی گفته که تو....))

هردو بدون انکه بدانند به یک چیز فکر میکردند واین قلب هایشان رابهم نزدیک کرده بود.انها  

بدون هیچ کلامی یکدیگر رادیده  وشناخته بودند .حالا دیگرقلبهایشان ازان یکدیگرشده بود.

مرگ اوا ز 

وقتی مترسک پای تنهایی پرنده ننشست پرنده دل تنگی اش را درگلوی زخمی اش کشت از ان پس گوشمان را سپردیم به صدای قراقار کلاغ ها .  

نظرنشه فراموش..........